Iran: Die Betrogenen - Farsi

 

مردان جوان لبخند می زنند. چریکی با گل در بشکه های تفنگ نگاه می کند - این است که چگونه انها عبور می کنند: قهرمانان انقلاب، هزاران نفر در راه خود را به اولین استقرار نظامی بزرگ. دیکتاتوری قدیمی مرده است، اربابان جدید قدرت خود را نشان می دهند. باید در پرتغال، کوبا و الجزایر بسیار مشابه باشد.

این اولین برخورد من در راه از فرودگاه تهران به هتل بود. وقتی انها را دیدم، به یاد اوردم که فقط چند هفته پیش زنان در ردیف اول تظاهرات بودند. عمیقا محدبنده این مورد در ۸ نوامبر ۱۹۷۸، جمعه سیاه» بدنام بود که در ان تنها در ان روز ۴۰۰۰ مخالف شاه در خیابانها به ضرب گلوله کشته شدند، از جمله ۷۰۰ زن.

در ان زمان، به هر حال، "ولت" اسپرینگر نگفت: "حالا انها نیز به زنان شلیک می کنند." در ان زمان، نقض حقوق بشر توسط شاه طرفدار غرب، شکنجه و تبعیض برای بخش بزرگی از مطبوعات غربی مسئله ای نبود.

اکنون "زنان فقیر ایرانی" و "اعتراض ناامید کننده" انها ناگهان در مطبوعات ایجاد می شود که در ان اعتراض زنان محلی در غیر این صورت ارزش یک خط را ندارد، چه رسد به یک عنوان. چرا? تا بهمون نشون بدی که ما زنای اینجا میتونیم خوشحال باشیم که مجبور نیستیم حجاب داشته باشیم؟ بیاعتبار کردن رژیمی که تحت ان مردم نیز ازاد نخواهند بود، چه رسد به زنان، اما رژیمی که برای بسیاری بسیار پایدارتر از رژیم قبلی خواهد بود؟

این سوالات و خیلی بیشتر قبل از سفر به وجود امد. اما به همان اندازه که قضاوت در مورد مسائل از راه دور دشوار به نظر می رسید، مطمئنا چیزی بی سابقه در اینجا اتفاق می افتد: برای اولین بار در تاریخ اخیر، زنان هنوز سوال سرنوشت خود را در ساعت صفر می پرسند! برای اولین بار در چنین لحظه تاریخی دراماتیک، زنان به طور عمومی نشان دادند: ما اماده نیستیم که در توزیع ازادی هایی که با هم برای ان جنگیده ایم، عقب نشینی کنیم! و ما قطعا اماده پذیرش فقدان ازادی اضافی نیستیم!

حجاب به یک نماد غم انگیز تبدیل شد: زمانی نشانه ای از مبارزه علیه غرب گرایی اجباری بود، اکنون نشانه ای از انقیاد جدید است. در نتیجه، زنانی که در اعتراض به شاه حجاب می پوشیدند، اکنون برای اعتراض به حجاب به خیابان ها می رفتند.

اینها چیزهایی است که ما در این سه روز درک کرده ایم. ما: ۱۸ زن "کمیته دفاع از حقوق زنان"، که به سرعت در پاریس تاسیس شد. دعوت شده توسط هیچ، به دلیل فریاد برای کمک برخی از زنان ایرانی امد.

در حال حاضر در فرودگاه ما توسط یک گروه از خبرنگاران خارجی شگفت زده استقبال شد. تا اخرین لحظه، انها انتظار نداشتند که ما اصلا اجازه ورود به کشور را داشته باشیم. به ویژه نه در صبح روز 19 مارس، زمانی که کیت میلت به زور از طریق غرب در همان مکان و در همان ساعت پس از بازداشت به مدت 20 ساعت در انتظار اخراج فرستاده شد.

این فمینیست امریکایی که به مدت ده روز از سوی فمینیستهای ایرانی برای شرکت در اعتراضات، جلسات و تظاهرات زنان دعوت شده بود، از وحشتناکترین تجربه» زندگیاش و وضعیت پلیسی» ایران سخن گفت (همانطور که چهار روز بعد در نسخه بینالمللی کیهان»، بزرگترین روزنامه کشور نقل قول شد).

کلمات خشن، که شاید به این واقعیت نیز کمک کرد که کمیته در ابتدا با ما زنان با احتیاط رفتار کرد، اما سپس ناگهان با رفتار بسیار مؤدبانه - درست تا استقبال رهبران سیاسی و مذهبی کشور، ایت الله طالقانی و خمینی و همچنین نخست وزیر بازرگان.

اغلب از من می پرسیدند که اقایان بعد از بازگشت من چه گفته اند. خب، مثل همیشه در ایران دو نوع پدرسالار وجود دارد: بی بند و بار، یعنی مذهبی، که مانند طالقانی، به سادگی در پاسخ به ما در مورد حقوق زنان پاسخ داد: "اولین حق یک زن به شوهر است، دوم مادر بودن است". و تاکتیک هایی مانند نخست وزیر بازرگان، که اساسا "بدیهی" به نفع برابری است، به طور خاص از همه چیز اجتناب می کند و در غیر این صورت دوست دارد "تفاوت طبیعی" را مطرح کند: "مردان و زنان مکمل هستند." این در تهران هیچ تفاوتی با بن ندارد.

نکته قابل توجه در مورد این جلسات احتمالا تبادل کلمات نبود، بلکه این واقعیت بود که انها اصلا برگزار شدند: در زمان های اشفته بحران، سران دولت ها 18 زن خارجی را که به طور عمومی در خارج از کشور اعلام کرده بودند که از نگرانی برای وضعیت زنان ایرانی امده اند، پذیرفتند.

ژستی که بدون شک نه تنها با هدف پرورش یک تصویر خارجی، بلکه با هدف اطمینان داخلی بود. از انجا که حاکمان جدید کمی عجولانه بودند، حتی یک صندلی در زین مردان بیش از حد سریع گرفته شده بود و موقعیت نگهدارنده رکاب را به زنان اختصاص داده بود.

و انها، خود زنان ایرانی؟ تنها اقلیتی نگران هستند، اکثریت به حاکمان جدید اعتماد دارند. این موضوع در طول این سه روز برای ما روشن شد، جایی که ما زنان متعددی را از اردوگاه های سیاسی مختلف ملاقات کردیم.

Kateh وجود دارد، فمینیستی که قبلا می ترسید به هتل ما بیاید که توسط باغ خمینی محافظت می شود. ما او و دوستانش را در اپارتمان های تعویض شده ملاقات کردیم. تقریبا بدون استثنا، این زنان چند هفته یا چند ماه پیش از تبعید بازگشتند، ایده رهایی انها وارداتی است. با این حال، انها نیز طرفدار خمینی هستند ("همه ما او را به خاطر کاری که برای ایران انجام داد بسیار احترام می گذاریم") و ازادی زنان و ایمان اسلامی را سازگار می دانند ("هیچ چیز علیه زنان در قران وجود ندارد").

دانشجوی اروپایی که ما در محوطه دانشگاه ملاقات کردیم، زمانی که در مورد حجاب پرسیده شد، پاسخ داد: "پس چه؟ اگر زنان ان را دوست دارند ... انچه اکنون به حساب می اید انقلاب است و نه هیچ چیز دیگر.

معلم فرانسوی فارسی وجود دارد که به طور تصادفی در خیابان ملاقات کرد، که مادرش قبلا پوشیدن حجاب را متوقف کرده بود و خودش فقط در تظاهرات اعتراضی علیه شاه روسری پوشیده بود. در ۸ مارس، او یکی از زنانی بود که خود به خود به خیابانها رفت: علیه حجاب اجباری و محدودیت جدید حقوق زنان. اما اکنون او با تردید گفت: "این دیگر مهم نیست. ما باید اول کشورمان را بسازیم.»

دختران جوان خندان در خیابان وجود دارد، که در زیر مچ پا سیاه و سفید شلوار جین و کفش تنیس رنگارنگ فقط فلش. علاوه بر این، این روزنامه گزارش داد که همسران وزرای بازرگان اعلام کرده اند که هرگز حجاب نداشته اند و قصد ندارند در اینده این کار را انجام دهند.

و زنان عمیقا محدثه اتحادیه تازه تاسیس زنان اسلامی وجود دارند. انها نیز برای کودتا جنگیدند، اغلب با سلاح در دست. انها همچنین به برابری کامل در زندگی سیاسی و حرفه ای امیدوارند ("ما به خوبی می توانیم تصور کنیم که یک روز یک زن نخست وزیر کشور ما خواهد شد!"). با این حال، با توجه به نسخه رسمی مردانه، انها اعتراضات زنان در 8 مارس را توطئه های ساواک (سرویس مخفی رژیم شاه) و سیا می دانند.

و همه انها - چه برای مبارزه با حجاب و چه در برابر حجاب - همه انها فریب خورده است. انها نمونه غم انگیز دیگری از فراموش شدن افرادی خواهند بود که برای حقوق خود مبارزه نمی کنند. اما زمانی که انها این را درک کنند، خیلی دیر خواهد شد. زیرا انها اجازه می دهند که بیش از حد ساده لوحانه از اعتراض خود صحبت کنند. و انها سازمان خود را ندارند، ناتوانی انها در حال حاضر خود را نشان می دهد.

در هفتههای پیش از سرنگونی نهایی شاه، زنان ایرانی علنا این سوال را میپرسیدند: بعد از ان چه بر سر ما زنان خواهد امد؟ جواب خیلی طول نکشید. قبل از تغییر قدرت، ایت الله ها سعی کردند به صورت دیپلماتیک فرموله کنند، اما پس از ان ایت الله ها زمان بیشتری را از دست ندادند. ایت الله شیرات مادری، معروف به "لیبرال"، اولین ضربه را زد: در "کیهان" او اعلام کرد که در جمهوری اسلامی زنان دیگر نمی توانند قاضی باشند زیرا انها بیش از حد احساسی هستند.

۲۴ ساعت بعد، ده قاضی زن در همان روزنامه به شدت مخالف بودند. و چند روز بعد، گروه کوچک فمینیستی تهران، که حداکثر چند ده فعال دارد، تبلیغی را در کیهان» منتشر کرد. به مناسبت "روز جهانی زن"، "کمیته تازه تاسیس سازمان 8 مارس" به دنبال رفقای مسلح بود. او گفت: "ما فکر کردیم که این می تواند یک شروع باشد."

واکنش: حدود ۴۰ نامه، ۳۰۰ زن در اولین جلسه در ۲۴ فوریه و اولین مشکلات. به زنان دیگر فضایی برای جلسه دوم داده نشد. استدلال: "قران 8 مارس را ممنوع کرده است."

و به همین ترتیب، تماشایی ترین حمله به زنان تا به امروز رخ داده است. خمینی از "شهر مقدس" چوم، بار دیگر تعهد به پوشیدن حجاب، لغو اموزش مشترک و لغو قانون خانواده را اعلام کرد، که در زمان شاه طلاق را حداقل از نظر تئوری امکان پذیر کرده بود، روابط مالی بین جنس ها را به شیوه ای منطقی عادلانه تنظیم می کرد و به جای چهار زن فقط» دو همسر می داد.

از ان روز به بعد، گویندگان در تلویزیون اخبار را با حجاب صحبت کردند ...

تنها چیزی که برای انفجار از دست رفته بود یک جرقه بود. صبح روز هشتم مارس پرواز کرد. از همه چیز. هزاران کارمند زن در ان روز از دسترسی به شغل خود محروم شدند: "اول به خانه بروید و به جای راه رفتن برهنه، لباس مناسب بپوشید." لخت به معنای: بدون حجاب. برخی از زنان نیز مورد حمله فیزیکی قرار گرفتند و متعصبان موهای خود را کوتاه کردند.

تنها یک ساعت بعد، ۲۰ تا ۳۰ هزار زن در خیابانهای تهران راهپیمایی کردند. انها شعار میدادند: ما زنان ایرانی هستیم و دیگر زنجیر نخواهیم شد!» و بدون ازادی زنان، انقلاب بیهوده بود!»

سپاه خمینی شلیک کرد. با این حال، نه در مورد زنان، همانطور که به اشتباه در مطبوعات محلی گزارش شده است، بلکه در هوا و برای حفاظت از زنان، که توسط مردان مورد حمله قرار گرفتند، مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و توسط موهای خود کشیده شدند. پاسخ: "ما نمی ترسیم!"

این اعتراض اول هنوز هم کاملا هیجان انگیز بود: شاد در اطمینان از اینکه انها، رفقای قدیمی در اسلحه، شنیده می شود.

صبح روز بعد، جمعه، نشستن در محوطه دانشگاه. با وجود باران، هیچ زنی روسری نمی پوشد. روز شنبه ۵۰ هزار زن در تظاهرات شرکت کردند. بسیاری از افراد سیگار می کشند، از جمله افراد غیر سیگاری. اعتراض به هشدار ایت الله خمینی: "یک زن ایرانی در خیابان سیگار نمی کشد" (لحن اشنا در گوش المانی ...).

روز دوشنبه، ۱۲ مارس، اعتراض زنان به شهرهای استانی و تا کردستان رسیده است. ببینید و بنگرید، همان مردانی که اختلافاتشان در هفتههای اول توزیع قدرت جدید در غیاب یک دشمن خارجی مشترک، به سرعت اشکار شده بود، همه انها، از ملا (کشیش اسلامی) تا فدائین (انقلابیون غیرمذهب)، ناگهان موافقت کردند: اعتراض زنان باید متوقف شود! این به انقلاب اسلامی لطمه میزند و فقط به نفع ساواک و سیا است.» (این نیز در گوش کسانی که در ساعات تغییر ناراحت کننده و سازگار هستند: چه انقلاب روسیه ملوانان کرونشتات باشد یا کودتای ایران، زنان تهران هستند.)

اما: یک جامعه مردانه، یک کلمه. و زنها؟ اطاعت کردند. دوباره. انها، کسانی که به جنگ عادت کرده بودند، متقاعد شده یا ترسیده بودند. برخی نیز ناامید هستند. درست مثل دختر مدرسه ای که صبح روز 13 مارس مچ دستش را برید. یا منشی طلاق گرفته که در پرواز بازگشت کنار من نشسته بود و درباره اتن به من اعتماد کرد: "من در حال فرار هستم. من برنمیگردم من میترسم."

تنها یک اقلیت کوچک، شاید چند هزار زن، ناامیدی وضعیت را درک می کنند. انها همچنین به خود اجازه نمی دهند که با مماشات تاکتیکی ایت الله، که از اعتراض خشونت امیز شگفت زده شده بود، شن و ماسه را در چشمان خود پرتاب کنند: این حجاب نیست که اجباری است، بلکه فقط "لباس تنبیه شده" است - هر چه که ممکن است باشد.

صدها هزار نفر، مانند معلم فرانسوی، نیمه خوشبین و نیمی استعفا دادهاند. با این حال، اکثریت قریب به اتفاق زنان ایرانی عمیقا در دین اسلام ریشه دارند و به استادان جدید اعتماد کامل دارند. هنوز هم.

انها توسط اتحادیه زنان اسلامی نمایندگی می شوند که ما با نمایندگان ان برای صبح صحبت کردیم. در این دایره، کلمه متعلق به سنتی است. سخنگوی او اعظم طالقانی، دختر ایت الله و قهرمان مقاومت مسلح است. زهرا حجازی، دختر بازرگان، که بر خلاف بسیاری از زنان ایرانی در این گروه، لباس های اروپایی پوشیده است و به وضوح در اطراف روسری رنگارنگ بداهه است، به طور قابل توجهی محفوظ است و فقط زمین را برای ترجمه می گیرد.

به هر حال، تقریبا همه این زنان کار می کنند، پزشکان، معلمان، شیمیدانان هستند. این نیز روشن شد: وقتی پای مسئله زنان به میان میاید، اردوگاههای ایران کمتر به افراد تحصیلکرده و بیسواد یا بین شهر و روستا تقسیم میشوند، بلکه بین کسانی که در غرب الوده شدهاند و کسانی که در شرق دستگیر شدهاند تقسیم میشوند.

از بسیاری جهات انها مرا تحت تاثیر قرار دادند، این زنان اتحادیه، در حالی که با چهره های با وقار و قوی خود در مقابل من نشسته بودند. انها به تحقق یک جامعه ازاد طبقاتی در ایران، در پایان سرکوب و استثمار اعتقاد دارند. انها همچنین به مشارکت قابل توجه خود در جامعه در اینده اعتقاد دارند. تهز لباف، پزشک و مادر دو فرزند، در تعریف خود از ازادی انسان سه بار به ژان پل سارتر استناد میکند. با این حال، در عین حال، او همچنان به دفاع از حق مردان برای چند همسری ادامه می دهد (گاهی اوقات با نمونه های ریاضی تقریبا لمس کننده، سبک: اگر، پس از جنگ، مردان کمتری ... یا: کودکان دیگر مجبور نیستند به یتیم خانه بروند. یا: زنان سالخورده اینگونه تنها نیستند ...)

همچنین فهز است که با مهربانی اعدام اولین همجنسگرایان را به ما تایید می کند. همجنسگرایی اسلام را نقض می کند زیرا علیه جامعه است: این فقط میل است و نه بیان تمایل به بچه دار شدن.

این زنان، که اغلب در سیاه چال های شاه شکنجه می شدند، با جزئیات برای ما توضیح می دهند که چگونه در اینده "در صورت وقوع یک مورد" همجنسگرایی، مجازات بدنی اعمال خواهد شد و "اگر به یک عادت تبدیل شود"، مجازات اعدام. در مردان و زنان. در یک جایگاه برابر.

برای ما ایرانیان، سرکوب شاه از بیرون بود و انقدر اشکار و خشونت امیز بود که مقاومت در برابر ان امکان پذیر بود. با این حال، سرکوب مذهبی از خود مردم می اید و کورکورانه توسط اکثریت ایرانیان تایید می شود، زیرا انها فقط این شکل از شورش علیه استبداد ترور را یافتند. این چیزی است که انوشا هودس ایرانی در اخرین اما نوشت. چقدر حق با اوست.

انها انقدر به حق و عدالت اعتقاد دارند که دیگر هیچ ظلم و ستمی را نمی شناسند. و انها هرگز جایگزین توسط غرب ارائه نشده است. ازادسازی ظاهری در رژیم شاه چیزی بیش از یک شکلک نبود. اگر پدر شاه یک بار شادور را به زور توسط سربازان پاره کرد، این بهتر از دیکته جدید خمینی نیست.

چگونه استکبار مسیحیان، که به سادگی می خواهند همه چیز اسلامی را به عنوان "قرون وسطی" رد کنند، دشوار است. زیرا هر چیزی که اسلامی است بد نیست. به این سادگیا نیست

فریده احمدیان از اتحادیه زنان درباره تجربه اش در فرانسه برایم می گوید، جایی که چهار سال با همسرش زندگی کرد. این دختر 26 ساله عمیقا مذهبی نیز در انجا حضور نداشت. برای مسخره کردن و مسخره کردن اطرافیانشون در کافه تریا، انها حتی ماست را روی سرم ریختند و حجابم را پاره کردند.» چرا فریده اینقدر بهش وابسته است؟ "چون خدا ان را می خواهد" - پاسخی که ما بارها و بارها و همه جا در برخی از نقاط گفتگو مواجه شدیم ... و فریده ادامه می دهد: "چون من نمی خواهم یک شیء جنسی باشم! میخواهم مردان به من احترام بگذارند!»

روز بعد، روز سال نو اسلامی، به ناهار در فریده دعوت شدم. شوهرش که فیزیکدان است، در یک سفر کاری است. او یک زن خانه دار و مادر دو فرزند است. خانه روشن یک طبقه انها در شمال ممتاز شهر واقع شده است. او مجبور نیست در یک اتاق ۲۰ متر مربعی زندگی کند، مانند بسیاری در این کشور که بی رحمانه توسط شاه مورد سوء استفاده قرار می گیرند.

فریده در این روز بسیار شاد است. این اولین سال نو اسلامی ماست! یک سال پیش، در این ساعت، شاه هنوز صحبت میکرد و برادرم در زندان بود. فریده یکی از زنانی بود که در جمعه سیاه در ردیف اول راه می رفت - دختر کوچکش در اغوش و یک چاقوی اشپزخانه زیر شادی اش.

فریده می گوید: "خانه من بهشت من است" و من به او ایمان دارم. او عمیقا اعتقاد دارد و انقدر از شک و تردید دست نخورده است که احتمالا زندگی خود را در فداکاری و تواضع صرف خواهد کرد، اما با خوشحالی در راه خود. ایا او از کسانی است که یک روز از خواب بیدار می شود و می داند که فریب خورده است؟ و چه کسی در مورد سنت مبارزه قدیمی خود فکر می کند؟

فریده به حق کار زنان اعتقاد دارد و با این حال هرگز برای ان تلاش نخواهد کرد. همچنین منافع اقتصادی ایران را که در حال حاضر سه میلیون بیکار دارد و بنابراین تلاش خواهد کرد زنان را به خانه بازگرداند، نمی بیند.

و کی میخواد جلوی این کار رو بگیرد؟ امروز نه زنان، نه کارگران و نه روشنفکران در این کشور مسئول نیستند. Baazaris - بازرگانان کوچک - و مذهبی مسئول هستند. اخوندها تمام های استراتژیک را اشغال می کنند، اخوندها همچنین رؤسای سلول های کارگری تازه تاسیس هستند که البته در ان فقط مردان وجود دارد. در حال حاضر دو میلیون زن کارگر در ایران وجود دارد.

با وجود همه اینها، من ساعت های شاد را با فریده می گذرانم. از بسیاری جهات می توانم ان را به خوبی درک کنم، در برخی دیگر خلع سلاح است: چگونه باید به این استدلال پاسخ دهم که "خدا ان را می خواهد"؟

در استانه در، او سه بار به عنوان خداحافظی با من گفت: "خدا بزرگ است" - الله اکبر. و من می دانم که او نیز توسط شاگردان خدا فریب خواهد شد. زیرا فریده و خواهرانش به اندازه کافی خوب بودند که برای ازادی بمیرند. انها به اندازه کافی خوب نخواهند بود که در ازادی زندگی کنند.

اما  5/1979

Übersetzt mit ChatGPT.
Alice Schwarzer: Die Betrogenen